e m kraak schreef op zondag 12 april 2015, 12:37:
> Kostenbesparing = duidelijk argument!
> Overigens lijkt mij 5 meter breedte voor een doorgang die niet alleen naar
> een doel maar ook tot beweging moet leiden ook weer aan de zeer ruime
> kant, meer iets voor een echte kudde (hoewel ook die echte kudde zich in
> file verplaatst, juist daardoor ontstaan de wissels!).
Langs 3 zijden van mijn wei liggen sloten, die allemaal vanuit mijn weiland onderhouden moeten worden door het waterschap (aangezien aan de andere kant van de sloot bomen/struiken staan, waardoor machines er van die kant niet bij kunnen). Bij het uitbaggeren van de sloten wil ik liever niet dat ze al die drek gelijk aan de andere kant van de track kieperen, dus moet er een trekker + aanhanger over de track kunnen rijden en manoeuvreren, zodat ze de drek op een aanhanger kunnen gooien en naar een door mij aangewezen stuk kunnen brengen. Het waterschap gaf aan 5 m nodig te hebben, en ik vond dat geen probleem. Vooral omdat de paarden zo genoeg ruimte zouden hebben om evt. onenigheid te uiten zonder de ander in de draad te jagen.
> - Het maakt mij echter niet duidelijk waarom het pad versmald moet worden
> om een deel ervan te verharden?
Door de jaren heen heb ik 3x een stuk verharding laten aanbrengen. Ik ben begonnen met een stuk van circa 90 m lang, over een breedte van zo'n 4 meter. Langs de verharding lag dus aan beide zijden een soort 'berm' van 50 cm. De pony's waren nog niet gewend aan een puinondergrond, en konden zo zelf kiezen of ze over de klei of over het puin liepen. Ook hadden ze op deze manier langs de verharding nog wat grassprietjes om te zoeken. In theorie leek me dat ideaal. Maar toen de praktijk... Ook in natte periodes stonden ze (vaak in een soort yogapose, om bij de grasjes aan de andere kant van de omheining te komen) in de kleiberm. Met als resultaat dat het mooie stuk verharding al snel onder een kleilaag kwam te liggen, die ze via hun voeten hadden verspreid over het puin. Op zich geen groot probleem, maar na verloop van tijd werd hierdoor het puin een gladde natte bende, en doordat er in de kleilaag voetstappen bleven staan, liep het water niet meer mooi via het afschot naar de sloot. Dus stonden ze nog steeds met natte voeten. En als de klei een keer begon op te drogen, zaten hun hoeven vol, en bleven daar vervolgens stukjes puin in plakken. Inmiddels kunnen hun hoeven dat wel hebben, maar de eerste jaren vonden ze dat minder lekker.
Omdat ik het zonde vond om op die manier een deel van het effect van de toch wel dure verharding te verliezen, besloot ik in de toekomst geen bermen meer te maken naast de verharding. Bij de tweede verhardingsfase heb ik het smalle pad gemaakt. Eigenlijk wilde ik eerst alleen een minipaadje maken (van zo'n 50 cm breed) waarover ik met een volle kruiwagen naar de mesthoop kon lopen zonder na verloop van tijd 30 cm weg te zakken in de verzadigde klei. Uiteindelijk toch gekozen voor een iets breder pad, zodat ook de pony's er gebruik van zouden kunnen maken. Om het effect van de verharding te behouden, heb ik dus een extra draadje gespannen om vermenging van klei en puin te voorkomen.
Vorig jaar is het laatste stuk verhard, dat is gewoon over de volle breedte van het pad (5 m) gedaan.
> - Tevens vraag ik mij nog af wat met "onbegaanbaar" bedoeld wordt;
> onbegaanbaar, onprettig voor mensen of voor pony's?
Onbegaanbaar is: ruim 30 cm wegzakken in zuigende klei of continu tot boven hun kogels in het water zouden staan. Het grootste deel van de winter staat het pad compleet blank. Voor een idee een foto van een van de drogere delen van het perceel dat er hier nog 'netjes' uitzag omdat ik het in de herfst gelijk had afgesloten voordat ze het konden onderploegen...:
Het blank staan van het pad is voor de pony's op zich minder vervelend dan wanneer het ietsjes begint op te drogen: op dat moment gaat de klei namelijk enorm plakken en zuigen. Dan willen ze er ook echt niet meer doorheen lopen. Het eerste jaar vond ik dat geen punt, dan liet ik ze gewoon in de grote middenwei lopen en gebruikte de track pas weer als het wat droger werd. De belasting per m2 was in de wei natuurlijk veel lager, waardoor ze wel veel in de nattigheid stonden, maar niet in zuigende blub. Maar nadat Dibble vorig jaar december
hoefbevangen werd, wil ik ze liever op het pad houden en alleen hooi voeren.
> - En, hoe heb je het verharden opgelost? En wat kostte dat t.o.v. andere
> mogelijkheden (die je vast wel onderzocht hebt).
Omdat ik uiteindelijk een lengte van zo'n 300 m heb verhard, was puin (eerste 2 projectjes met betongranulaat 0-40, 3e projectje met menggranulaat van 0-20) de goedkoopste optie die ik kon vinden. Alles bij elkaar heeft het duizenden euro's gekost. Het materiaal zelf is maar een klein deel van de kosten, de manuren zijn uiteraard de grootste kostenpost geweest. Maar ja, zelf puin ophalen en verspreiden met m'n kruiwagen was niet echt een optie
.
> Volgens mij, zo effectief mogelijk afgesteld op het natuurlijke patroon,
> hoef je eigenlijk maar een halve meter breed te verharden om zo een
> slingerdeslangerpaadje te maken (zie ook
Nr:270556 en
Nr:270557 ),
> vooropgesteld dat dat technisch kan (en aantrekkelijk voor de portemonnee
> is).
Klopt, en bij een andere grondsoort dan klei had ik ook nooit zo'n breed stuk verhard. Maar ik heb nog steeds spijt dat ik het eerste jaar die bermen 'kaal' heb gehouden. Het puin uit de 2 latere projectjes ligt er veel netter bij, en heeft nog steeds een slijtend effect op de voeten.
Zelfs op het smalste puinpad zie je inderdaad een looppad van zo'n 50 cm ontstaan. Gelukkig lopen ze daar ook nog wel naast, op zoek naar grasjes onder de draad. Alleen het puin naast het loopspoor is namelijk nog echt effectief om de hoeven te harden
.
>Toch blijft die halve meter, de eigenlijke wissel, nmm iets anders
> dan een veilige breedte-ruimte i.v.m. rasters. Als een pony op je pad iets
> overkomt en die komt gedurig tegen een stroomraster aan resulteert dat in
> het ergste geval in een dode pony.
Daar heb je natuurlijk gelijk in. Mijn jongste pony (Thyler) heeft me al geregeld een hartverzakking bezorgd met zijn bokkensprongen vlak bij het draad. Alleen deden die situaties zich altijd voor op de paden van 5 m breed. Op het smalle pad lijkt hij dus een stuk voorzichtiger te zijn. Daar bokt hij ook wel eens, maar dan alleen recht naar achteren.
Ik heb wel bewust voor draadsoorten gekozen die bij evt. ongelukken de minste kans op beschadiging zouden geven (binnendraden die gevlochten in plaats van getwijnd zijn en daardoor minder snijdend zouden moeten zijn, en dikke permanentkabel met een kunststof coating voor de buitenomheining).
Warboel
