Omgaan met paarden die 'escapes' gebruiken is altijd lastig, je kan dit een beetje scharen in het rijtje: freeze, fight, flight, faint. (Misschien is daar meer over te vinden?) Het is een manier van omgaan met de (vaak door mensen veroorzaakte) situatie, die voor het paard werkt/in het verleden gewerkt heeft. Voorkom dat de 'kortsluiting' ontstaat, soms is dit niet mogelijk. Om je paard uit de onbereikbare toestand te halen, kun je in enkele gevallen niet meer doen dan wachten. (Mildere vormen zijn ze nog wel uit te halen, maar ik begrijp dat dit niet het geval is.)
Ik denk dat het bij paarden wel vaker door een veroorzaakt trauma ontstaat, dan door een geestelijke 'afwijking'. Maar ja, waarom zouden ze geen geestelijke afwijking kunnen hebben?
Nou, je vroeg om ervaringen...
(Dat rijtje van 4 (freeze, flight, fight, faint) kan ik ook nog wel een boek over schrijven trouwens.) Tja, wat mensen paarden kunnen aandoen, schandalig! (Onderstaand verhaal behoeft geen onderwerp van discussie te worden, er was al veel geprobeerd, en het paard was opgegeven.)
Ik heb een merrie gehad (letterlijk, gekregen) met ook een 'escape' (escape noem ik het dan maar) bij psychische nood, kreeg ze kortsluiting in haar hoofd (helemaal van de wereld, onbereikbaar) en dan deed ze dus het meest extreme/tegennatuurlijke wat ik ooit heb meegemaakt. steigeren + eventueel omklappen*
*Lieve, lieve lezers
nee, deze merrie werd niet uit balans gebracht :) ze kon het namelijk prima zonder mens erop, of die haar op wat voor manier dan ook in de weg zat. **Lieve lezers deel 2, nee, het werd op die momenten niet veroorzaakt door lichamelijke ongemakken. (uitgebreid door de medische en alternatieve molen gehaald) Het kwam puur voort uit psychische stress.
Wat je altijd leert (en wat bij honderden paarden eerder ook gewerkt heeft) is doorgaan/doorvragen totdat je toch wel enigszins je doel hebt bereikt. Nou, toen ik een paard voor m'n neus dit zag doen, heb ik deze visie bij haar moeten laten varen. Waar ik achter kwam, op het moment dat ik haar ook maar een millimeter (en nog vriendelijk) ging pushen om iets te doen, kon ze 'kortsluiting' krijgen in de bovenkamer. Tja, hoe 'blind' moet je als paard zijn om uit jezelf achterover te klappen? Dat is toch wel een extreme escape.
Vanaf het moment dat ik dacht, swa, ik moet misschien gewoon genoegen nemen met wat ze op dit moment geeft. Iedere rit zie ik als een gift, het is niet vanzelfsprekend. Wat ze me geeft, ben ik blij mee. Wat ze me nu niet geeft, ach, morgen misschien weer vragen.
Nu wil ik niet zeggen dat dit wat werkte voor een oudere (klein beetje dominante) zeer gevoelige merrie, hetzelfde zal werken als bij jouw paard. (mijn paard kende en hanteerde de juiste omgangsvormen normaal gesproken uitstekend) Je moet misschien ook nog dingen leren, en grenzen aangeven. Wat ik wel bedoel is, dat het voor ons destijds onwijs heeft geholpen, om dan maar niet door te pushen. Zie het dan niet als opgeven 'pick your fights' morgen weer proberen. Niet te veel uitdaging willen geven per 'sessie' mijn merrie wilde zeer graag werken, maar met potentiele kortsluiting in je kop, gaat dat lastig. Ik zag niet niet meer als 'haar zin geven' maar waarom doorvragen als ze iets (hetzij psychisch) niet kan? Wat heb je eraan als ze onbereikbaar wordt?
Vanaf het moment dat ik bij haar wat gemakkelijker werd in de zin van 'niet door zeuren als je paard aangeeft het niet te doen' (of als je verwacht dat dit gaat komen) hebben we geen 'escapes' meer gehad :) het ging dag na dag beter, gewoon op wat ze me vrijwillig gaf.
Wil hier trouwens niet mee zeggen dat je alles moet laten gebeuren/geen grenzen moet stellen. Maar je bent slimmer dan een paard, bedenk van te voren dat je niet te veel gaat vragen, en wat je dan gaat vragen. Wat vind je acceptabel als reactie? Bij welk gedrag bij je oefening, kun je er mee stoppen zonder je gewonnen te geven? Gewoon om escaleren te voorkomen, vang de subtiele signalen op.
Edit: mijn merrie deed het als ze zich onder druk gezet voelde (konden de kleinste dingen zijn, ergens niet langs willen lopen bijvoorbeeld) of als ze dacht dat ik wel eens boos op haar zou kunnen gaan worden. (terwijl ik nog nooit boos op haar ben geworden)
Zij was in het begin van haar leven een droompaard, en aan het eind weer een droompaard, met gebruiksaanwijzing. Daar tussen is het mis gegaan, dus geen aangeboren gedrag iig.
Warboel
